برهان لطف چگونه بر وجود امام زمان‏علیه‏السلام دلالت دارد؟
پاسخ : در تقریر برهان لطف بر وجود امام زمان (ع) ابتدا به مقدماتى اشاره مى‏کنیم:
1 - به یک جهت لطف به دو قسم تقسیم مى‏شود:
الف. لطف محصّل: لطفى که با آن، مکلّف به اختیار خویش طاعت را بر مى‏گزیند.
ب. لطف مقرّب: لطفى که مکلف با آن، به انجام واجبات نزدیک‏تر واز ارتکاب محرمات دور مى‏شود.
2 - متکلمان عدلیّه اعم از امامیه و معتزله، لطف را بر خداوند واجب مى‏دانند، زیرا او بندگان خود را عبث وبیهوده نیافریده است، لذا هر چه را که در رسیدن آنها به هدف مؤثّر است باید انجام دهد که از آن جمله لطف است.
قاعده لطف مقرّب ایجاب مى‏کند که در میان جامعه امامى باشد که محور حقّ بوده وجامعه را از خطاى مطلق باز دارد. از همین رو است که مى‏گوییم: اجماع حجّت است. قاعده لطف اقتضا مى‏کند که رئیسى در میان مردم باشد، رئیسى که نمى‏تواند نسبت به جامعه بى‏تفاوت باشد، تا اگر همه جامعه به بیراهه رفتند آنها را هدایت کند ونگذارد که امت، اجتماع بر باطل کنند.

صفّار به سند خود از امام صادق (ع) نقل کرده که فرمود: «إنّ اللَّه جلّ وعزّ أجلّ وأعظم من أن یترک الأرض بغیر إمام»؛ «همانا خداوند عزّوجلّ جلیل‏تر وعظیم‏تر از آن است که زمین را بدون امام رها کند.»( بصائر الدرجات، ص 485، باب 10، ح 3)

الطاف وجود امام غایب
1 - حراست از دین خداوند در سطح کلّى؛
مرحوم شریف العلماء مى‏فرماید: «به طور حتم وجود امام در زمان غیبت لطف است، واز جمله لطف آن حفظ شریعت ونفى اتفاق بر باطل وارشاد مردم به حق است».( کشف القناع، ص 148)
2 - تربیت نفوس مستعد؛
برخلاف تصور برخى که گمان کرده‏اند رابطه امام با مردم در زمان غیبت به طور کلّى قطع مى‏شود، ولى حق این است که این چنین نیست بلکه مطابق برخى روایات گروهى از افراد قابل ونفوس مستعدّ از نور وجود آن حضرت بهره‏مند مى‏شوند.
3 - وجود امام، سبب بقاى مذهب؛
جامعه‏شناسان وروانکاوان معتقدند که اعتقاد به وجود امام ورهبر هر چند غایب مى‏تواند اثر عمیقى در جوامع دینى وغیر دینى داشته باشد. در جنگ احد براى تضعیف روحیه مردم شایعه قتل پیامبر را منتشر کردند.
4 - تأثیر وجود الگو در پیشرفت بشر؛
از امتیازات اساسى ادیان الهى آن است که اگر بشارت به امرى مى‏دهند در ابتدا براى آن الگویى معرفى مى‏کنند تا مردم با توجه به او، خود را به کمال مطلق نزدیک کنند ومى‏دانیم که بهترین الگو، امام ومقتداى کامل وزنده است.

پرسش : اگر وجود امام لطف است، چرا در هر منطقه‏اى امامى وجود ندارد؟
پاسخ : اوّلاً: متکلمین در مباحث علم کلام اثبات کرده‏اند که در هر زمان بیش از یک امام نباید باشد، زیرا همان گونه که تعدد خدا صحیح نیست بلکه محال عقلى بوده ودر نظام تکوین فساد ایجاد خواهد شد تعدد امام نیز محال است، به جهت اینکه امام حقّ سلطه داشته، ومى‏تواند اعمال سلطه وتصرف کند واین با فرض تعدد منجر به فساد عالم خواهد شد.
ثانیاً: آن لطفى که براى امام عصر (ع) در نظر گرفته‏اند ودر جاى خود به آن اشاره کرده‏ایم با وجود یک امام معصوم تحصیل خواهد شد، لذا احتیاج به افراد متعدد در هر منطقه‏اى نیست. آرى آنچه که در هر منطقه به آن نیاز است وجود عالم به دین است.